Coś jak koncert życzeń, albo myślenie utopijne...

Nie pragnę wcale byś była wielka

Zbrojna po zęby od morza do morza

I nie chcę także by cię uważano

Za perłę świata i wybrankę Boga

Chcę tylko domu w twoich granicach,

Bez oszołomów stukających w ściany,

I  polityków w kółko pieprzących,

O sprawach którymi już rzygamy...

Jakim kretynom jeszcze pozwolisz,

By Twym mózgiem byli i sumieniem,

Wiedzącym lepiej co dla nas lepsze,

żyjącym samouwielbieniem…

Ile razy swoją twarz ukryjesz

Za zasłoną flag i transparentów,

Ile lat będziesz mi przypominać

Rozpędzony burzą wrak okrętu...

Tą litanią się do Ciebie modlę

Bardzo bliska jesteś i daleka

Ale jest coś takiego w tobie

Że pomimo wszystko wierzę, czekam...

Jaki jeszcze numer mi wytniesz

W którą ślepą skierujesz ulicę.

Ile razy palce sobie przytnę, 

Nim w końcu po raz ostatni

Klamki Twych drzwi uchwycę…

PS. Z braku talentu poetyckiego, posłużyłem się utworem
"Moja litania" autorstwa Leszka Wójtowicza