Czas patriotów, czyli Polska gola i Mesjaszem Narodów…

Niebawem minie rok, od kiedy Polską „rządzi” PiS i trzeba przyznać, rządzi ekspresowo.  W ciągu tego czasu, PiSowi udało się „zreformować” telewizję publiczną w stopniu, o jakim marzyłby Stalin, gdyby dożył czasów telewizji.
Śmiało można powiedzieć, że nie mamy już telewizji publicznej tylko stację „Voice of Jarosław and his boys”. 

Po drodze w ramach Dobrej Zmiany zmasakrowano stadninę koni w Janowie,  a pewien „pacjent” o nazwisku Szyszko, od dłuższego czasu przymierza się do wycięcia Puszczy Białowieskiej.
W świetle tego, co już zdążono „Dobrze Zmienić”, obawiam się, że kiedy następnym razem wyląduję w Warszawie, pomyślę, że omyłkowo wysiadłem w Smoleńsku, lub w Watykanie…

TVN24.pl

Z falą absurdów i idiotyzmów, jakie funduje nam rząd, niespodziewanie przypłynęła ogromna fala, a w zasadzie bałwan patriotyzmu bardzo ochoczo podsycanego przez pisiorów. 

Nagle zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy Narodem Wybranym. Że nie będzie Niemiec i Rosjanin pluł nam w twarz,  a królowa angielska codziennie powinna nam publicznie dziękować za to, że nasi piloci uratowali Wielką Brytanię przed okupacją niemiecką.
Przyglądając się najgłośniej manifestującym swoją polskość patriotom, zobaczyłem niestety tylko tępe ryje z oczami niezmąconymi myśleniem. 

autor: Przemek Kolczyński

A kiedy zobaczyłem, że Prawdziwy Polak pozdrawia się po faszystowsku, uznałem, że są na świecie rzeczy, które nie śniły się kucharkom z ośrodków wczasowych…

Wtedy zdałem sobie sprawę, że nasz patriotyzm jest swego rodzaju fenomenem, bo udało nam się wszelkie militarne klęski z okresu II wojny przekuć w sukces. Nawet z wypadku lotniczego pod Smoleńskiem udało zrobić epopeję narodową...

Wygląda na to, że jaramy się klęskami i czerpiemy z nich siłę. Klęski wpisane są w naszą tożsamość. Nie boimy się ich, bo towarzyszą nam przez większość historii, i traktujemy je jako naszego asa pikowego. Wprowadzamy nowe wartości do zagadnień światowej psychiatrii...

Jesteśmy prostym narodem i swoją miłość do Ojczyzny manifestujemy za pomocą najprostszych środków wyrazu.

W postaci osiedlowych pomników stworzonych bardziej pod wpływem emocji niż miłości do sztuki,

oraz sztuki tatuażu…

Kochamy Polskę jak matkę, więc nie żałujemy ciała, żeby potem na wczasach w Dziwnowie, małemu Jacusiowi, bawiącego się muszelkami pokazać dramatyczne sceny z przerżniętej kampanii wrześniowej,

 a kumplom na siłowni zwycięską szarżę husarii pod Kłuszynem…

Na fali miłości do Ojczyzny niektórzy patrioci postanowili przekuć swoje patriotyczne uczucia na brzęczącą mamonę. Jan III obraca się pewnie w grobie jak wiertło udarowe w ceglanej ścianie.

W związku z napływem ogromnej liczbie imigrantów ze Wschodu i Afryki i psychozie strachu przed zalewem obcych religii ochoczo podsycanej przez polityków wybuchowi patriotyzmu towarzyszy wybuch chrześcijańskiej tożsamości, która z dnia na dzień przybiera coraz bardziej kretyńskie formy.

Ja też jestem patriotą, ale nie jestem jeszcze ochrzczony
Miras z Jaworzna...

Nie mam pojęcia, dokąd to wszystko prowadzi, ale nie wygląda to dobrze. Na razie przyglądam się idiotom, którzy z dumą manifestują fakt, jak bardzo oberwaliśmy w dupę w czasie II wojny.
Mam wrażenie, że wszystkie te „dzieła sztuki” mają jakiś ukryty podtekst mówiący o zemście, i o tym, że „jeszcze wam pokażemy”. A może po prostu smoki i trybale wyszły z mody?
Biorąc pod uwagę specyficzną inteligencję nosicieli tych dzieł, wydaje się to najbardziej prawdopodobną teorią.

Aha. Jeszcze Czarek chciałby dodać swoje trzy grosze…

Na pytanie, czy Polska rośnie w siłę a Polacy żyją dostatniej, 

Czarek Patriota odpowiada - rośnie...