Na co komu fora zapachowe?

Czyli, przykład wiedzy bezużytecznej…

Po paru ostatnich felietonach bijących żółcią i narzekaniem dziś dla rozluźnienia anusa, coś lżejszego kalibru. Z nudów, bądź irytacji, postanowiłem powiększyć armię wrogów o „specjalistów” od zapachów.

Parokrotnie poruszałem temat perfum, ale dziś wolę skupić się na sensie istnienia doradztwa w zakresie perfumiarstwa.
W tym miejscu chciałbym z pokorą uderzyć się w pierś, bo jako niedawny bywalec tych for, sam dałem się ponieść temu szaleństwu, ale na szczęście w porę otrzeźwiałem.
Czy zgłębianie tematu zapachów w ogóle ma sens? Moim zdaniem nie, i właśnie próbuję to udowodnić.
W przypadku kiedy jesteśmy nieokrzesaną Genowefą Kuciapą z Mszany Dolnej, i częściej bywamy w chlewie niż na rautach i bankietach, a jedynym zapachem, jaki do tej pory używaliśmy, był zapach szarego mydła oraz płynu do irygacji pochwy, wiedza elementarna będzie nam potrzebna.
Tyle że wiedza ta w wersji niezbędnej nie wymaga uczestniczenia w forach zapachowych. Sprowadza się do zapamiętania, że zapachy dzielą się na męskie i damskie, letnie i zimowe, oraz całodzienne i wieczorowe, oraz umiejętnego dozowania cieczy. Niewiele tego, prawda? Nawet jak na Genowefę Kuciapę z Mszany Dolnej.
Skoro podstawowa wiedza na temat stosowania perfum jest tak skąpa, to o czym rozprawia się na forach perfumeryjnych?

No właśnie...
Moja teza o bezsensowności istnienia takich forów wzięła się stąd, że powonienie to jeden z najstarszych zmysłów, jaki posiadamy. Sami doskonale wiemy, jaki zapach nam się podoba, a jaki nie. Nie potrzebujemy do tego doradców, tak samo, jak nie potrzebujemy ich w przypadku wypróżniania.
Owszem, specjaliści od komponowania zapachów istnieją. W końcu ktoś te perfumy tworzy, ale na forach zapachowych ich raczej nie znajdziecie.

Można doradzać w kwestii ubioru, na przykład takiego, który lubimy, a który niezbyt pasuje do naszej sylwetki, można doradzać w kwestii zakupu samochodu, płynów do mycia WC,  ale trudno doradzać w kwestii smaku czy zapachu.
To my, i tylko my wiemy najlepiej, czy bardziej smakuje nam bigos od krewetek, albo zapach X od zapachu Y.
Jeśli nawet w tak podstawowych kwestiach brakuje nam własnego zdania, to albo jesteśmy debilem, albo nasza prababka była amebą.
Dłuższy pobyt i zaangażowanie na forach zapachowych bywa niebezpieczny, bo prowadzi do dewiacji.
Jedną z nich, jest nabieranie przekonania, że im bardziej śmierdzący i mocny zapach, tym szlachetniejszy.

Być może w kręgach producentów żółtych serów taka zasada ma rację bytu, ale z doświadczenia wiem, że przebywanie w obecności zapachowego „specjalisty” przypomina przebywanie w okopach Verdun, w trakcie ataku gazowego.

Po pewnym czasie i przeczytaniu kilkudziesięciu postów, na ludzi preferujących zapachy lekkie, przyjemne i powszechnie lubiane, zaczniemy patrzeć z pogardą i z obrzydzeniem nazywać bezmózgim mainstreamem...

Z czasem zaczniecie piąć się po drabinie bardziej wtajemniczonych znawców i coraz bardziej śmierdzieć. Kiedy wejdziesz na szczyt, będziesz mógł sobie zrobić zdjęcie z blotterem, i wrzucić je  jako swój avatar. To taka odmiana generalskich szlifów...

Potem, z coraz większym niedowierzaniem będziemy komentować łazienkową półkę znajomych…

Na każdym forum istnieje grupa przewodników i mentorów, chcących uchodzić za autorytety. Wprawdzie nigdy nie skomponowali żadnego zapachu i pewnie nigdy tego nie zrobią, za to godzinami potrafią prowadzić dysputy na te same tematy, jak to kiedyś robiono naprawdę porządne zapachy, o tym, że dawniej zapach trzymał od poniedziałku do piątku itp.

Na mentorów trzeba uważać. Każda próba podzielenia się radosnym postem o tym, że kupiliśmy zajebistą wodę Hugo Boss Red, albo Lacoste spowoduje, że zostaniemy sponiewierani jak szmaty i dużo wody upłynie, zanim ktokolwiek zacznie nas traktować poważnie.

Mogę zrozumieć chęć dzielenia się swoimi doświadczeniami z jakimś zapachem, wspominkami na ich temat itp., ale na dłuższą metę zaczyna mnie to męczyć. To tak, jak podniecać się proszkiem do prania, albo żelem pod prysznic. Ileż można?

Ciekawym za to zjawiskiem są tak zwane warsztaty zapachowe.
Długo zastanawiałem się, czym to się je i dla kogo się je organizuje. Kilka razy dostałem nawet na to zjawisko zaproszenie, jednak coś mi mówiło, że to jakaś chora mutacja for zapachowych dla silnie dotkniętych porażeniem perfumowym.

http://www.laselection.pl/

Czy żeby prysnąć się rano moją ulubioną wodą, powinienem wiedzieć, gdzie rośnie, jak dojrzewa oraz jak wygląda tahitańska wetyweria, która jest jednym ze składników mojego zapachu?
Z ciekawości wlazłem na stronę, gdzie reklamuje się takie warsztaty. Wzrok mój przyciągnął program tychże, i pozwolę go sobie wkleić:

• Jakie zapachy są moimi ulubionymi?
• Jak wybrać idealne perfumy?
• Czy ambra to naprawdę wymiociny kaszalota?
• Czym jest cybet i jaką rolę pełni w perfumach?
• Czy to prawda, że piżmo pomaga uwodzić mężczyzn?
• Jakie zapachy działają na kobiety?
• Co sprawia, że perfumy są trwałe?
• Czy zapachy mają wpływ na emocje?

Podsumowując...

Być może miałoby to sens, gdyby warsztaty były wstępem do kształcenia perfumiarzy, ale dziedzina to raczej trudna i więcej w niej zimnej, sterylnej i skomplikowanej chemii, niż romantycznych opowieści o wieczornym zbieraniu wonnej trawy wetiwerowej na małej, uroczej wysepce gdzieś na Pacyfiku, przy dźwiękach gitary smagłego Miguela…

W takim razie, czy szerokim łukiem należy omijać fora perfumeryjne?
Oczywiście nie. To fajne miejsce, żeby poczytać sobie recenzje zapachów, skonfrontować je z własnymi odczuciami i to tyle.
Swoją drogą to ciekawe, jak piękne i romantyczne peany potrafią pisać ludzie na temat roztworu alkoholu z dodatkami aromatów.
A czy może być to przydatne przy zakupie perfum?
Tylko nieznacznie. Zapachowy „poeta” pisze o własnych odczuciach przetestowanych na własnej skórze. Dodał do tego szczyptę fantazji i skropił paroma kroplami wspomnień.

 Nuty zapachowe na naszej skórze mogą „zabrzmieć” zupełnie inaczej, dlatego coś, co „poeta” określił, jako „skąpany w południowym słońcu toskański ogród pełen aromatycznej lawendy, pośród której gdzieniegdzie dumnie kłoni się czerwona róża”, nasz nos zdiagnozuje jako -„psie siki na rozgrzanej w słońcu, drewnianej furtce”,  lub -  „kalesony menela przykryte zwiędłym bukietem róż damasceńskich”…
Mówiąc prościej, jeden solidny psik na skórę w jakiejkolwiek perfumerii wart więcej, niż tysiące stron najbarwniejszych opisów zapachu. Bez tego, będziemy jak Ray Charles rozmawiający ze Stevie Wonderem o twórczości Paula Cézanne...

Miłego dnia…