Parę telewizyjnych reklam

Czyli wzdęcia na plaży Omaha...

Chyba niewiele jest osób, które tolerują reklamy w telewizji. To zło konieczne.
Tak twierdzą właściciele stacji telewizyjnych, dla których reklamy to główne źródło dochodów. Mógłbym to zrozumieć, gdyby nie fakt, że telewizja publiczna przynajmniej w teorii utrzymuje się z abonamentu, a mimo to, zasypuje mnie reklamami. Na szczęście, w odróżnieniu od stacji prywatnych, filmy na jedynce czy dwójce lecą nieposiekane.
Filmy fabularne na Polsacie czy TVN podawane są defragmentacji, i bogato faszerowane blokami reklamowymi, dlatego zwykle trwają pół godziny dłużej, niż przewidział to reżyser.

W czasie przerw reklamowych nie mamy obowiązku gapić się w telewizor. Czas ten można wykorzystywać na sikanie, oddawanie stolca (Polsat ma najdłuższe przerwy, co może być cenną informacją dla osób cierpiących na zaparcia), kawę, czy herbatę.
Problem mój polega na tym, że kiedy zagłębiam się w akcję filmu, szybko się wciągam, i wtedy bardzo nie lubię się rozpraszać. Staję się wówczas filmem, który oglądam.
Śledzę na przykład przygody „Szeregowca Ryana”. Zewsząd słychać złowrogi świst pocisków, szczęk zamków karabinów maszynowych, huk granatów, widzę upadające, mocno okaleczone ciała żołnierzy, czuję klimat i grozę wiejącą z ekranu i głośników. I nagle na ekranie pojawia mi się jakiś facet w czerwonym Mustangu machający do mnie lekiem na prostatę. Bitch, please...

Klimat szlag trafił, napięcie opada. Po kwadransie i przewijających się w tym czasie reklam proszków, płynów do mycia naczyń, past do zębów itp., wracam do akcji. Próbuję wyrzucić z głowy problemy z prostatą i syropy na kaszel dla dzieci, a w to miejsce z powrotem zagnieździć grozę lądowania aliantów na plaży Omaha.
Kiedy po jakimś czasie zaczyna mi się to udawać, pojawia się kolejny blok reklamowy. Zaciskam zęby i pośladki, zamykam oczy, próbuję nie krzyczeć, bo koty mam bardzo płochliwe. 

Gdy czuję, że reklamy się kończą, pojawiają się kolejne, tym razem samojebki stacji telewizyjnej. To zazwyczaj oznacza koniec reklam, więc się cieszę. A taki ch… jak Mańki noga. Po samojebkach wracają reklamy. Nie wytrzymuję, wstaję, idę zrobić herbatę. W połowie przygotowań słyszę jęki jakiegoś rannego żołnierza. O szlag! Zostawiam herbatę i pędzę do fotela. Fala wściekłości buzuje w żołądku, skutecznie wypędzając z niego motylki.
I choć wiem, że takich napadów wściekłości podczas jednego seansu będę miał jeszcze kilka, z bezsilności pogrążam się w apatii.
Czasem w odruchu samoobrony, na czas emisji reklam, ćwiczę zdolność wyłączania jaźni z różnymi, przeważnie słabymi jeszcze rezultatami.
Pisząc ten tekst mam świadomość, że reklam ubywać raczej nie będzie, dlatego nie jest moim zamiarem walczyć z wiatrakami. Chciałbym jedynie wylać zalegającą we mnie żółć, bo są takie reklamy, przy których jestem bezsilny. Mało tego, podnoszą mi ciśnienie tak, że słyszę poszum odrastających mi z wściekłości włosów.

Jednym z moich „faworytów” jest wypizgany, gładko uczesany pedzio-mądrala z reklamy banku Millenium. 

Ilekroć widzę jego pedziowatą buźkę i słyszę mądrości wypierdywane słodkim  głosem katechety, burzy się we mnie krew.
Pedzio na wielbłądzie zawiera w sobie cechy, których w facetach nie znoszę. Nie jestem typem śmierdzącego skórą i benzyną harleyowca, ani niedomytym hippisem, ale takie starannie ulizane pizdusie o anielskim głosie i nienagannych manierach, były typami, którymi w mojej szkole wycierano sobie obuwie…

Śledząc karierę pizdusia zauważyłem, że z wielbłąda przesiadł się na motor. Jest zatem nadzieja, że w przyszłości wbiją go w skórę, rozczochrają i każą wypowiadać kwestie lekko zachrypiałym głosem. Oby…

Kolejnym ulubieńcem jest niedorozwinięty góral występujący w reklamie piwa Tatra.
Rozumiem, że w zamierzeniu producenta reklamy, góral miał być tajemniczy, silny jak tur, małomówny i pomocny.

W rezultacie góral jest przede wszystkim małomówny, i ma w sobie tajemniczość katatonika. Do pełni szczęścia brakuje mu tylko śliny sączącej się bezwolnie z kącików ust...

Patrząc na twarz górala wpatrującą się w nieprzeciętnie męskiego, choć lekko zezowatego ratownika, mam wrażenie, że zamiast mu pomóc, za chwilę wbije mu w oko szyszkę albo dwie, po czym bez słowa, zniknie w czeluściach tatrzańskiego lasu...

Jest w tej reklamie jednak coś mistycznego.
Oglądając ją (siłą rzeczy) chyba po raz setny, zauważyłem, że ani skok z kilkunastu metrów do rzeki, ani jej rwący nurt, nie były w stanie zedrzeć z górala jego kapelusza. I teraz nie wiem, czy to zasługa kleju butapren, czy magii gór.

W każdym razie, czary…

Trzecim na mojej liście jest Miś-koleś z reklamy Mix Plush.

Twórcy reklamy wychodzą ze skóry, żeby z misia zrobić swojaka. Powyciągali cały oręż, żeby Przeciętnego Polaka przekonać, że miś jest tak samo zajebisty, jak Przeciętny Polak. Nie ma to, tamto. To miał być miś na miarę oczekiwań mas. 

Dlatego też miś kocha kumpli, szaleje za laskami, chleje bez umiaru, ma kaca, pierdzi i podpala bąki na przyjęciach, głośno beka i rżnie się z waleniami.
Jak można nie pokochać takiego misia?
Uwierzcie mi że można. Jest zajebisty do posrania. Tak bardzo pragnie być zajebisty, jak bardzo ja chciałbym zamienić go w kupkę trocin.
Dajcie mi misia i piłę spalinową z pełnym bakiem paliwa, a udowodnię, jak bardzo nienawidzę tego misia…

Jest jeszcze coś, o czym muszę napisać. Nie wiem jak się do tego zabrać, bo temat trudny. Mowa tu bardziej o zjawisku niż reklamie. Chodzi o „dzieło” reklamujące firmę pożyczkową o nazwie Vivus.pl. 

Reklamy Vivusa akurat nie działają mi na nerwy. Traktuję je bardziej jako dzieło trudne do zbadania. Stopień debilizmu w przekazie i forma, w jaką ten przekaz ubrano, powinni zbadać psychologowie... 

Próbowałem podejść do tych reklam patrząc na nie przez pryzmat twórczości Kurta Vonneguta, potem Monty Pytona, następnie braci Grimm, by w końcu się poddać.
Nie wykluczam, że nafaszerowane są jakimś przekazem podprogowym, psychologią jakiej zbadać nie potrafię, bądź reklamy te tworzył debil.
W każdym razie nie czaję tej bazy...

Istnieją na szczęście reklamy ociekające szczęściem, uśmiechem i radością. Takimi są produkcje Biedronki. Ich reklamy, to próby powiedzenia żebrakom, że świat nie jest taki zły.

Popularna w naszym kraju Biedra, idealnie wpasowała się w nasze ubóstwo, systematycznie rozszerzając biedronkowe imperium, a także swoją ofertę. Nie zdziwię się, kiedy w ich ofercie pojawią się kościelne organy i fortepiany z Chin…
  Wzrastające ubóstwo Polaków powoduje rozkwit „bieda-marketów” zgarniających zubożałą klientelę sklepów o „normalnym” standardzie i cenach.
Doszło do tego, że Biedra stała się oficjalnym sponsorem reprezentacji piłkarzy.
Biedronka jest barometrem zamożności Polaków. Oznacza to, że kiedy sieć zacznie się kurczyć i zniknie, to znak, że przeciętny Polak jeździ Bentleyem.
Czego sobie i państwu z całego serca życzę…