Polak lubi "ten perfum"…

Czyli - walić czy pachnieć?

Nie piszę tu o przeciętnym Polaku, który jak powszechnie wiadomo, pachnie „naturalnie”, tzn. męskim piżmem.
Kto często podróżuje miejską komunikacją, ten wie, że „nuty głowy” przeciętnego Polaka emitują zapach potu spod pach, woń łojotoku i wyciąg codziennego znoju.

W „nutach bazy” natomiast znajdziemy bukiet przepoconych i obficie zlanych dawno zapomnianym moczem poliestrowych majtek, oraz skarpet w stanie permanentnej erekcji, pranych równie często, jak często zakwita kwiat paproci.

Ale ja nie o tym. Ja o tych, którzy chcąc zmienić wizerunek śmierdzącego Polaka, chcą pachnieć światowo. To prawda, od dłuższego czasu obserwuję ten trend i napełnia me serce radością.
Jako że zapachy są jednym z moich hobby (jestem dumnym właścicielem około 200 flakonów ukochanych zapachów), siłą rzeczy obserwuję pęd młodych ku zagranicznym pachnidłom. W czasie tego procesu namnożyły się w necie przeróżne fora dotyczące perfum i wód toaletowych, a wraz z nimi wyrosła kadra „specjalistów” dewiantów. Cudzysłów do specjalistów dodałem nieprzypadkowo, bo moim skromnym zdaniem, można być specjalistą od komponowania perfum, ale ich ocena jest sprawą indywidualną. Przy okazji zauważyłem dość niepokojący trend. Irracjonalne parcie na zapachy, które najpiękniejsze lata miały w czasach, kiedy wraz z kolegami z podwórka strzelałem z procy do pterodaktyli, a brontozaurom wykradałem jajka.

Czytając posty na tych forach, zacząłem rumienić się ze wstydu, że w mojej kolekcji posiadam zapachy młodsze ode mnie.
Perfumeryjna "elita" wiedziała najlepiej, jak powinien pachnieć Polak, i jakie zapachy uchodzą za najlepsze. Wiecie jak?
Ujmę to obrazowo. Tak...

Najważniejszy parametr – moc, moc i jeszcze raz moc. No i trwałość.
Dobry zapach ma trwać od rana do rana i wytrzymać co najmniej dwa prysznice.
Jak Polak nie może czegoś ściągnąć z netu za friko i musi płacić, to musi to być, duże, ciężkie, mocne, albo wszystko razem.
Lekkość i subtelność jest dla pedałów. Nuty ozonowe i wodne to samo zło. Liczy się kadzidło i mrok.

Drugi parametr – kompozycja. Ma być wyrazista i wyróżniać nas z tłumu. Nie ma znaczenia, że  używanie takiego zapachu w ciągu dnia, jest jak wypad we fraku i cylindrze do warzywniaka.

Oba powyższe warunki (z pewnymi wyjątkami) spełniają zapachy z lat 70’ i 80’. To, że walą Gomułką lub wczesnym Gierkiem nie jest żadną przeszkodą. 

Miłośnicy tych zapachów jak mantrę powtarzają – „wtedy to robiono piękne zapachy” i z obrzydzeniem patrzą na współczesne flakony nie szczędząc im krytyki. Wyznawcom stylu Blake Carrington/ Burt Reynolds nie przeszkadza, że do biura zlewają się wodami wieczorowymi, którym bliżej na bal sylwestrowy z I sekretarzem, niż na wypad do osiedlowego sklepu po kartofle.

Zapachy/śmierdziele, które od lat zajmują czołowe miejsca wśród braci perfumeryjnych.
Moim zdaniem, do każdego z poniższych zapachów,  jako bonus powinno się dodawać garnitur bistorowy w kolorze brązu, pokaźny sygnet w rodzaju „landryna”, baczki tzw. pekaesy,  zestaw włosów na klatę wraz z tubką kleju i kolekcję płyt Toma Jones’a.

A teraz poznajcie debeściaków...

YSL Kouros – Prawdziwy cesarz śmierdzieli. Jestem w posiadaniu flakonu, ale nigdy nie odważyłem się go użyć poza domem i w gronie znajomych.

 Kiedy spryskuję nim nadgarstek, a przypadkiem ktoś wpadnie, czuję jakbym został przyłapany na masturbacji…

Givenchy Gentleman –  ma wszystko to, co pokochałby Blake Carrington. Barok w rozkwicie...

Azzaro Pour Homme – jak wyżej, choć uwspółcześniona wersja bardziej słabowita. Ale i tak znakomicie teleportuje do czasów Jerzego Połomskiego w okresie rozkwitu kariery...

Paco Rabanne Pour Homme –  Burt Reynolds w płynie. Czując Paco PH, odruchowo rozglądam się za moim dziadkiem, który zabierze mnie na lody...

Uczciwość nakazuje mi wrzucić Fahrenheita Diora, bo zapach jak najbardziej z lat minionych, tyle że jakby wcale się nie zestarzał i nie przypomina trupa w stylu powyższych. Poza tym kocham go i teraz trochę głupio...

Jako od urodzenia gadatliwy, często zabierałem na forach głos i błagałem, żeby nie przesadzali, i że współczesne zapachy nie zabijają. W dodatku sprzedają się świetnie, co świadczy o tym, że po prostu muszą się ludziom podobać i tyle.
Wytłumaczenie było proste – popularne wody to plebejski mainstream dla prostaków, którzy się nie znają, a to, że świetnie się sprzedają, to wyłącznie zasługa reklamy.
Trudno było dyskutować z mędrcami, którzy ciągle w dyskusjach i opisach używali wkurzającego zwrotu „ten perfum”.
Może wkurzyć? Może…  

Pewnego dnia mieli mnie dość i wywalili z forum. I ch… I cześć… :)

Był taki wątek (a może nadal jest), „Najczęściej chwalone zapachy”, albo jakoś tak. W rezultacie okazywało się, że otoczenie preferuje właśnie te lżejsze, prostsze  i współczesne. Jako że to kobiety najczęściej chwaliły pachnidła na bliskich sobie forumowiczach, kwitowano to tezą, że kobiety nie mają pojęcia o męskich zapach i o zapachach w ogóle, i żeby się tymi opiniami nie przejmować. 

Kobieta to stwór subtelny i delikatny, dlatego twierdziłem, że jest wręcz odwrotnie, ale zduszono mój krzyk. Chamy jedne... :)

Kiedy pisałem, żeby zapachów używać troszkę oszczędniej, bo w końcu facet zlany od stóp do głów Kourosem jest równie groźny dla otoczenia jak gaz musztardowy we francuskich  okopach, twierdzono, że nikt im nie zabroni zlewać się zapachem, jak chcą. Bogatemu wolno. A co?

Wtedy doszło do mnie, jak bardzo zacofanym krajem jest Polska. Niekończąca się pogoń za zachodnią Europą, wszystkie powstania, wojny i okupacje wyżłobiły ogromne bruzdy w naszych mózgach, a może nawet w DNA.

 I że trzeba będzie ogromnego pługu, żeby te bruzdy zaorać. Nauczyliśmy się używać noża i widelca, nauczymy się pachnieć. I przyjdzie dzień, gdy młody chłopak, w słoneczny, letni dzień nie będzie pachniał jak bogaty, stary Arab na drugi dzień po Ramadanie...