Szukając pracy w Polsce

Czyli, uciekajcie stąd...

Przyznaję, byłem naiwny jak dziecię, kiedy będąc w Londynie kupowałem bilet do Polski.
Bilet w jedną stronę. Tłumaczenia znajomych, jakoby Polska stała się krajem dzikim i „cebulą” pachnącym uznałem za konfabulacje, i narodową skłonność do narzekań.
Wszak nie dość, że oparliśmy się kryzysowi ekonomicznemu, to w dodatku odnotowaliśmy jakiś tam wzrost gospodarczy. Inaczej mówiąc, pozytywne przesłanki były.
Uzbrojony we wiarę w siebie i nażelowany życiowym optymizmem, spakowałem swój dobytek i ruszyłem „po życie sięgać nowe”…

Pierwsze miesiące potraktowałem jako okres adaptacyjny do życia w europejskim  „Bangladeszu”.
Następnie przyszedł czas na rozeznanie w kwestii krajowego rynku pracy.
Urzędy pracy sobie odpuściłem, bo jeśli trafia się jakaś w miarę atrakcyjna oferta, najpierw dowiadują się o tym bliżsi i dalsi przyjaciele Królika, a przeciętny petent "z ulicy" może liczyć tylko na odpady...

Dlatego zdecydowałem się wziąć ster we własne ręce.
Im głębiej penetrowałem rynek pracy, tym gorzej spałem, a mój nagromadzony latami optymizm topniał, jak lody bambino w dziecięcej rączce.
Ze zdziwieniem odkryłem, że praca „normalna”, jaką pamiętam, czyli tzw. pełny etat w zasadzie nie występuje, lub pojawia się sporadycznie przy specyficznych zawodach. Na taki luksus może liczyć osoba, która zajmuje się myciem zwłok, maszynista pociągu albo dowódca batalionu czołgów. 

Zdarzają się wyjątki od tej reguły, ale niejako w zamian proponuje się głodową pensję.
Wyjątkiem jest zatrudnienie w korporacjach. O ile macie szczęście, żeby taką pracę dostać. Tam dostaniecie wszystko. Dobrą płacę, ubezpieczenia, darmowy wstęp do siłowni itp.
Wystarczy mieć naturę psa gończego, lokaja i cyborga zarazem. W zamian za słuszną pensję oddacie swoją duszę i pokochacie korpo a korpo pokocha was. Będziecie jeździć na zjazdy integracyjne i do lasu na paintball, gdzie bezkarnie będziecie mogli wykrzyczeć imię swojej matki, albo cały magazynek żelowych kulek wpakować w dupę znienawidzonego kolegi…

Reszta ofert pracy w rubryce „forma zatrudnienia” proponuje umowę zlecenie, lub tajemnicze „Inne”.
Najczęściej pojawiającą się ofertą jest stanowisko pracownika Call Centre, a przy ofercie obowiązkowo występuje fotografia sympatycznej dziewczyny ze słuchawkami na głowie i mikrofonem przy uśmiechniętym, zadowolonym licu.

Odpuściłem temat, bo po pierwsze płeć nie taka, a po drugie, nie potrafiłbym wydzwaniać do przypadkowych ludzi proponując im wzięcie udziału w prezentacji rewelacyjnego koca, który leczy raka i zaparcia, i nęcić ich darmowym poczęstunkiem w postaci wczorajszych pączków i lury udającej kawę.

Z innej beczki. Patrzysz, szukają przedstawiciela handlowego - dumnie brzmiąca profesja.
Oczami wyobraźni widzisz siebie za kierownicą Lexusa jadącego do Ważnej Firmy podpisać kontrakt na dostawę siłowników do samolotów Boeinga. Za oknem piękne widoki, obok ciebie siedzi twoja asystentka o urodzie Jessici Alby, a z głośników radia sączy się rozpalająca zmysły bossa-nova...
Rzeczywistość jest jednak okrutna. Do bagażnika zardzewiałego, służbowego Tico wrzucą ci parę zgrzewek "rewelacyjnego", opartego na kosmicznej technologii środka czyszczącego do sraczy, "kosmiczne" obieraczki do warzyw, bądź pudła pełne fantazyjnych balonów i robisz za obwoźnego sprzedawcę, jakich sam starasz się unikać na parkingach przed marketami…

Inną i zasługującą na szczególną uwagę jest praca za darmo. Tak właśnie. Praca za darmo. Cud miód.
Niemcy w czasie okupacji stosowali ten rodzaj zatrudnienia, jednak była to praca przymusowa.
Dostałem parę ofert darmowej pracy.
Niektóre brzmiały dość ponętnie, bo zdarzyło się, że parokrotnie zaoferowano mi pracę redaktora naczelnego pisma, które dopiero się rodzi, ale jak się urodzi i zacznie przynosić zyski, wraz z nimi pojawią się także pensje.
Niestety, nawet w przybliżeniu nie powiedziano mi, w której pięciolatce dostałbym jakiekolwiek wynagrodzenie, więc zrezygnowałem…

Czasem trafiają się ogłoszenia o stażu. Oczywiście bezpłatnym. Sformułowane są one tak pięknie, że nic tylko rzygać tęczą, i Bogu dziękować za szansę, jaką właśnie nam dano...

Po pewnym czasie zacząłem wątpić w swoje szanse, a ogłoszeniom przyglądałem się już bardziej z ciekawości.
Śledząc rubryki „Oferujemy” odkryłem, że większość pracodawców korzysta z tej samej kserokopiarki, bo bez względu na charakter prowadzonej działalności przeważnie oferują:

Możliwość rozwoju i awansu w dynamicznie rozwijającej się firmie (ta uwaga jak mniemam, ma być zawoalowaną obietnicą przyszłych, (czytaj: wyższych) zarobków, ale jeszcze nie teraz)

Pracę w młodym zespole (jako facet po pięćdziesiątce czułbym się w tym zespole jak pedofil)
Pracę dającą dużą satysfakcję (rozwożenie pizzy rowerem w styczniowy mróz)

Niezbędne narzędzia pracy (kask rowerowy z reklamą firmy i naklejki na ramę)

Atrakcyjne wynagrodzenie (w tym wypadku atrakcja to przeważnie osiem złotych brutto)

Miłą atmosferę w pracy ( to nic nie kosztuje, więc wierzę)

Zauważyłem, że głód pracy i jej „pakistańsko-polskie” standardy pozwalają przyszłemu pracodawcy pogrymasić.
Dlatego, żeby zostać sekretarką prezesa trzeba mieć wyższe wykształcenie, posiadać znajomość dwóch języków obcych w mowie i piśmie, odpowiednią aparycję, a także umiejętność sprzątania po prezesie. A wszystko to, za osiem zeta na godzinę brutto.
Miodzio…

Zdaję sobie sprawę, że za umowy śmieciowe odpowiada głównie ZUS, który ustalił stawki na takim poziomie, że pracodawcy serce by pękło, gdyby miał je płacić za każdego pracownika. 

Najśmieszniejsze jest to, że rząd od paru lat grzmi o śmieciowych umowach, a to właśnie państwowy system ubezpieczeń powoduje, że każdy normalny Polak prędzej podetnie sobie tętnice, niż zapłaci tysiaka miesięcznie za darmozjadów. Zwłaszcza że za niemałą kwotę oferuje mu się przysłowiową figę i to bez maku.
Przyjrzawszy się rodzimemu rynkowi pracy, mogę śmiało napisać – uczcie się języków i spieprzajcie stąd, póki jesteście młodzi i sprawni.

To, co proponuje nasze państwo nie starczy wam na nową baterię do telefonu.

Polska zawsze była i będzie biednym krajem, głównie z powodu durnych przywódców. Nie ma co liczyć na normalne, europejskie zarobki. To taka biedna Azja pośrodku Europy.
Wystarczy wspomnieć, jakim oburzeniem zareagowały polskie władze, gdy Niemcy zażyczyli sobie, by polscy kierowcy ciężarówek jadący przez ich kraj otrzymywali od polskich pracodawców równowartość niemieckiej płacy MINIMALNEJ.
Nie rokuje to dobrze na przyszłość. Nieprawdaż?
A kiedy wyjedzie połowa narodu, rynek pracowników się wyludni, pracodawcy dojdą do wniosku, że 1500 zeta miesięcznie to godziwa pensja dla wykwalifikowanego Polaka, ale na ćwierć etatu. 

Oby… Póki co, czekam na Wasze pozdrowienia z Londynu... :)